Rozmaz krwi to badanie, które pokazuje obraz wszelkich rodzajów leukocytów. Dodatkowo pokazuje poszczególne parametry rozmazu. Niezwykle istotne są tutaj normy leukocytów. Rozmaz krwi to dokładna analiza liczby komórek krwi. Uczy się ją za pomocą mikroskopu w ocenie krwinek czerwonych, białych i płytek krwi. Badanie to umożliwia na diagnostykę wielu chorób. Mowa tu o niedokrwistości lub schorzeniach krwinek. Rozmaz białych krwinek umożliwiają dalszą diagnostykę wielu chorób zakaźnych. Badanie płytek krwi umożliwiają etiologię małopłytkowości. Mnóstwo z nas na pewno się zastanawia jak odpowiednio odczytać wyniki. Weźmy na tenże przykład ilość granulocytów. Ich większa miarę może mówić o białaczce lub również zapaleniu stawów. Ograniczona ich liczbę może mówić o zakażeniach wirusowych. Etiologią podniesienia granulocytów potrafią być innego typu choroby pochodzące z pasożytów lub nadwrażliwości. Jeśli mamy do czynienia ze zwiększoną ilością monocytów, możemy tylko domyślać się, iż jest tutaj zainfekowanie wirusowe, bakteryjne czy również zapalenie stawów. Jeśli jest za mała ilość limfocytów, oznacza to o chemioterapii czy radioterapii.

Morfologia krwi obwodowej – krwinki czerwone (erytrocyty)

Morfologia krwi obwodowej umożliwia ocenę trzech ważnych systemów krwinkowych: czerwonokrwinkowego, białokrwinkowego (leukocyty) i płytek krwi (PLT, trombocyty). Tenże pierwszy obejmuje erytrocyty, czyli krwinki czerwone, winne za transport tlenu do każdej komórki organizmu.

W celu oceny układu czerwonokrwinkowego oznaczane są parametry opisane poniżej.

RBC, czyli ilość erytrocytów krwi; norma to 4,4–5,9×10²/µl, trochę odmienne normy spotykane są u dzieci oraz przyjmują mniejsze wartości; podwyższone erytrocyty we krwi towarzyszyć potrafią odwodnieniu czy czerwienicy, także RBC powyżej normy spotykane jest u palaczy i osób będących na dolegliwości serca oraz płuc. Obniżone erytrocyty sugerować potrafią na przewodnienie oraz anemię – w tym drugim wypadku RBC poniżej normy wtóruje innym zmianom w efektach morfologii krwi.

Hb, czyli stopień hemoglobiny w postaci objętości krwi. Norma dla kobiet to 11,5–16 g/dl, zaś dla panów 12,5–18 mg/ dl. Zwiększona hemoglobina oraz hemoglobina poniżej normy podlegają podobnej interpretacji jak stopień RBC.

MCV, czyli średnia objętość krwinki czerwonej, przyjmuje wartości w obrębie 80–96 fl. MCV powyżej normy informuje niejednokrotnie o anemii megaloblastycznej, a MCV obniżone – o anemii z braku żelaza.

Ht, czyli hematokryt, określający stosunek objętości erytrocytów do wielkości całej krwi.

Retikulocyty to niedojrzałe formy erytrocytów pomocne w ocenie pracy krwinkotwórczej szpiku kostnego. Norma to 5–15 promili zawartości całkowitej erytrocytów.

Morfologia krwi z rozmazem – krwinki białe (leukocyty)

Krwinki białe, czyli leukocyty, to złożona część elementów morfotycznych krwi, w skład których wchodzą: monocyty, bazofile, eozynofile oraz neutrofile. Ocena poziomu WBC, czyli liczby leukocytów we krwi polega na oszacowaniu ich wartości w automatycznym liczniku krwinek, ale nie precyzuje, jak zmiany ilościowe poszczególnych frakcji komórek wpływają na ostateczną wartość WBC. Norma to 4,0–10,8×10⁹/l.

WBC wysokie (leukocytoza) wtóruje niejednokrotnie: infekcjom, ciąży, stanom pooperacyjnym, urazom, zawałowi serca, nowotworom, a również nadmiernemu wysiłkowi fizycznemu lub stresowi.

Szkarlatyna, będąca także pod nazwą płonicy, jest zaburzeniem, które wywołują bakterie z grupy paciorkowców ropnych. Jest typowym symptomem jest postawienie na ciele wysypki, która kolorystycznie zbliżona jest do poparzenia słonecznego. W parze z tym idzie zazwyczaj niezwykle duża gorączka wraz z dużym uciskiem gardła.

Objawy szkarlatyny

Warto wiedzieć, iż kluczowe sygnały dla szkarlatyny są takie same również u dzieci, jak oraz osób dorosłych.
U obarczonego zaburzeniem można zobaczyć:
•podwyższoną gorączka – temperatura sięga ponad 38,5°C
•boleści gardła
•zaczerwienione migdałki
•kłopoty z przełykaniem,
•wysypka,
•”truskawkowy język” – język jest w intensywnie czerwonej barwie oraz dodatkowo zauważyć można na nim grudki (dlatego również nazwa truskawkowego języka)
•boleści brzucha,
•wymioty,
•mdłości.

Jakie powikłania może spowodować szkarlatyna?

Przy ciężkim, toksycznym procesie płonicy wysypce potrafią współtowarzyszyć schorzenia układu krążenia, zapalenie mięśnia sercowego oraz czasami chociażby strata świadomości. W wypadku szkarlatyny o procesie septycznym zauważyć można niezwykle duże zmiany w życiu, jest również zapalenie węzłów chłonnych szyjnych. Wskutek powikłań może chociażby nastąpić martwica tkanek dna jamy ustnej czy posocznicy.
Do powikłań posocznicy zakwalifikować można także:
•Kłębkowe zapalenie nerek ( popaciorkowcowe zapalenie kłębuszków nerkowych)
•Zapalenie stawów
•Temperatura reumatyczna – zaburzenie, które wywołane może być przez krzyżową reakcję antygentów; może doprowadzić do pojawienia się choroby skóry, stawów, serca i mózgu
•Choroba ucha środkowego
•Ropień okołomigdałowy
•Zapalenie płuc

Rozpoznanie szkarlatyny

Jak już wcześniej wspominaliśmy, dla szkarlatyny charakterystycznym objawem jest wysypka, ale nie zawsze musi nastąpić w tym jedynym okresie co różne objawy, zatem specjalista może być kłopot z postawieniem odpowiedniej diagnozy. W wczesnym stadium płonica u dziecka daje zbliżone objawy do anginy, a to więcej że być mylące dla lekarza. By zatem postawić odpowiednią diagnozę, specjalista winien zaproponować rodzicom, żeby u malucha pobrać wymaz z życia oraz na jego bazie określić, z jakim typem bakterii przyszło się zmagać. To właśnie naprawdę jedyna możliwość na postawienie diagnozy, która pozwoli wykorzystanie właściwego leczenia.

Jak się leczy szkarlatynę?

Po ustaleniu, do której grupy należą bakterie ponoszące odpowiedzialność za chorobę, specjalista dostosuje indywidualną terapię. Zwykle zalecany jest antybiotyk. Można chociażby powiedzieć, iż jego zastosowanie jest obowiązkowe, ponieważ właśnie w tenże zabieg można stopniowo zwalczyć objawy zaburzenia oraz zabezpieczyć malucha przed możliwymi, jednak co istotna rzadko gdy pojawiającymi się powikłaniami. Co istotne, szkarlatyna może pojawić się również u kobiet w ciąży, natomiast przyszłe jesteśmy potrafią być dobre, z zasady nie jest ona zagrożenia ani dla kobiety, ani dla maluszka, natomiast warto zgłosić się jak najszybciej do specjalisty oraz być pod jego ciągłą kontrolą.

Cholesterol – sama nazwa brzmi złowrogo. Oraz zazwyczaj niewłaściwie się kojarzy – jest bowiem uważany za zło wcielone, podstępem wdzierające się do organizmu oraz siejące spustoszenie. Jednak cholesterol to lipid z grupy steroidów – organiczna substancja tłuszczowa dostarczana w jedzeniu (mięso, jajka) i produkowana w wątrobie oraz częściowo wchłaniana z przewodu pokarmowego. Ma fundamentalne znaczenie dla organizmu ludzkiego – jest potrzebna do budowy komórek, jest w wytwórczości hormonów i witaminy D3 oraz kwasów żółciowych i odgrywa istotną funkcję w pracy mózgu. A nie należy się go obawiać, tylko obłaskawić – najlepiej przez poznanie reguł rządzących produkcją tego tłuszczu i sposobów na utrzymanie cholesterolowych parametrów w ryzach.

Jak bez pomocy preparatów efektywnie obniżać stopień cholesterolu

1. Dieta

Skoro podstawową etiologią składania się nadmiaru lipoprotein jest niewłaściwa dieta – oczywiste jest, iż należy przede wszystkim kompleksowo zmienić sposób żywienia. Symboliczna rezygnacja z jednej czy dwóch ulubionych potraw nic nie da – zmiany muszą dotyczyć również jakości, liczby jak również częstotliwości stosowania pokarmów. Należy zdecydowanie ograniczyć tłuszcze zwierzęce (masło, smalec), czerwone mięso, pełnotłusty nabiał, artykuły z białej mąki pszennej lub słodycze. Dieta winna obfitować w oleje roślinne oraz artykuły podwyższające stężenie cholesterolu HDL we krwi (ryby, orzechy, pestki dyni, słonecznika).

2. Regulacja wagi ciała

U osób z nadmiarem kilogramów znajduje się zazwyczaj nieprawidłowy stopień cholesterolu, a w szczególności zachwianie stabilności między frakcją HDL (której jest nieco mało), a LDL (przewyższający normy procentowe chociażby kilkukrotnie). Więc potrzebne jest jak najszybsze zrzucenie zbędnych kilogramów i zadbanie, by nie pojawił się efekt jo-jo.

3. Aktywność ruchowa

By długie lata zajmować się zdrowiem oraz zmniejszać ryzyko składania się cholesterolu oraz występowania kłopotów sercowo-naczyniowych, należy często ruszać się czy uprawiać sport. Istotne jest przy tym, by nie były to jedne zrywy raz na rok, a systematyczna aktywność dopasowana typem oraz siłą do wieku oraz zdolności fizycznych.

4. Zmniejszenie czy rzucenie używek

Palenie papierosów jest uważane za jeden z ważnych elementów ryzyka zawału serca. Nikotyna oraz tlenek węgla zamknięte w dymie tytoniowym zmniejszają natężenie tlenu we krwi, uszkadzają ściany naczyń krwionośnych i przyspieszają mechanizm wiązania się blaszek miażdżycowych. Z kolei alkohol podnosi ciśnienie krwi i dostarcza dużej liczby tzw. pustych kalorii.

5. Unikanie lęku oraz regulacja stylu życia

Nadmiar negatywnych emocji, szczególnie utrzymujących się przez dłuży okres – czyli stres – oddziałuje ogólnie na pogorszenie kondycji całego organizmu. Dodatkowo duże czynniki psychiczne potrafią doprowadzić do pęknięcia blaszki miażdżycowej, a w następstwie do zawału serca. Równie kojąco wpływa na organizm regulacja stylu życia – w tym przestrzeganie kuracji oraz liczby posiłków przeciągu dnia, przeznaczenie właściwej liczby godzin na dobry sen.

Zapalenie pęcherza moczowego jest to stan zapalny wywoływany przez obecność mikroorganizmów w pęcherzu moczowym. W realiach fizjologicznych mocz znajdujący się w pęcherzu moczowym jest dobry. W tym obrębie cewki moczowej znajdują się zwykle bakterie, natomiast zwłaszcza nie powodują one zainfekowania.

Zapalenie dróg moczowych – zachorowania na zapalenie pęcherza moczowego

Zwłaszcza na zapalenie pęcherza moczowego cierpią dzieci, osoby w wieku podeszłym oraz aktywne seksualnie kobiety. Zasadniczo dostrzega się trzy szczyty zachorowań. Ważny jest w wieku niemowlęcym i u małych dzieci. Odmienny – u kobiet w okresie ciąży i połogu, co jest zwłaszcza spowodowane zmianami hormonalnymi oraz wahaniami pH moczu. Trzeci jest u mężczyzn i jest zwłaszcza wywołany przez nadmiar gruczołu krokowego. System odpornościowy człowieka stanowi faktyczną granicę zabezpieczającą przed zarażeniem, hamując namnażanie się bakterii w ciągu moczowym. Mechanizmy immunologiczne to m.in.: właśnie małe pH moczu, obecność pewnych związków wyściełających błonę śluzową dróg moczowych, oddawanie do moczu przeciwciał odpornościowych, odpowiedni mechanizm opróżniania pęcherza. Wszystkie stany wpływające na ograniczenie odporności organizmu ułatwiają równolegle zainfekowanie. Pośród młodych dziewczyn, do ok. 40-tego roku życia pojawia się śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego.

Zapalenie dróg moczowych – leczenie

Przy dobrym leczeniu zapalenia dróg moczowych objawy znikają w ciągu kilku dni. W przypadku bezobjawowego bakteriomoczu zainfekowanie zwłaszcza ulega instynktownie, a przy współistnieniu chorób układu moczowego lub innych schorzeń może wejść do rozkwitu objawów charakterystycznych. Należy podkreślić, że w przypadku bezobjawowego bakteriomoczu u kobiet w ciąży, dzieci i osób wykazujących przeszkodę w odpływie moczu bezwzględnie potrzebne jest wykonywanie leczenia.
Zasadniczo, funkcjonowanie w stanie zapalnym dróg moczowych polega na działaniu przyczynowym, polegającym na usunięciu trudności w odpływie moczu lub usunięciu i leczeniu elementów wspierających zainfekowanie. W różnych przypadkach funkcjonowanie polega na leczeniu objawowym. Sugeruje się: leżenie, stosowanie co najmniej 2 litrów płynów na dzień, systematyczne wypróżnianie pęcherza, zachowywanie właściwej czystości intymnej, unikanie zaparć oraz odstawienie środków znieczulających uszkadzających nerki. W przypadku zapalenia dróg moczowych niepowikłanych, tzn. istniejącego u osób bez elementów predysponujących, funkcjonowanie polega na dostarczeniu antybiotyków, szczególnie z grupy cefalosporyn, bez potrzeby robienia antybiogramu. Za pozytywne efekty medyczne znajduje się ustąpienie dokuczliwości bólowych oraz ciepłoty w ciągu 24 godzin. Po zakończeniu leczenia sugeruje się wykonanie próbnego badana ogólnego moczu. W przypadku zapalenia dróg moczowych powikłanych u osób, u których występują elementy predysponujące, leczenie polega na dostarczeniu antybiotyków po poprzednim wykonaniu posiewu moczu oraz antybiogramu pokazującego, na jaki środek dana bakteria jest podatna.

Kamienica nerkowa to potoczna nazwa kamicy nerkowej. Jest ona samym z niejednokrotnie występujących schorzeń układu moczowego. Polega ona na obecności w drogach moczowych nierozpuszczalnych złogów, powstających wskutek wytrącania się substancji chemicznych zawartych w moczu, gdy ich natężenie przekroczy próg rozpuszczalności. Zwykle mocz jest w swoim składzie substancje syntetyczne (tzw. inhibitory), które zapobiegają lub hamują składanie się kryształów. Czasami inhibitory te nie spełniają swojej roli, co sprzyja tworzeniu się kamicy nerkowej.

Kamica nerkowa – sygnały

Kamienie nerkowe mogą nie dawać objawów, dopóki nie zaczynają zstępować z kielichów nerkowych do moczowodu, przez który opróżniany jest mocz z pęcherza moczowego. Jak to przyjdzie, kamienie potrafią zablokować przepływ moczu z nerki. Robi to obrzęk nerek lub nerki. Silny ucisk jest ważnym symptomem i miany jest w okolicy brzucha lub w boku. Może także przejść do pachwiny (ucisk w pachwinie) lub jąder (ucisk jąder) − choroby te określamy kolką nerkową. Bólowi potrafią towarzyszyć mdłości i mdłości, bladość skóry, odczucie lęku, liczne parcie na mocz i oddawanie moczu w niewielkich ilościach. Czasami może pojawić się krwiomocz, spadki ciśnienia tętniczego, omdlenia, a nawet dreszcze i gorączka, gdy kamicy wtóruje zapalenie dróg moczowych. Sygnały kolki nerkowej są zazwyczaj tak nieprzyjemne, że pacjent musi zgłosić się na izbę przyjęć do szpitala. Niestety gdy kolka nerkowa pojawi się raz, ma możliwość do nawracania. Leczenie kolki nerkowej to przede wszystkim uśmierzanie nacisku. Czasami wystarczy podanie słabszych środków znieczulających, jednak czasami konieczne jest podanie silnych środków opioidowych. Wykorzystuje się także środki, które oddziałują rozkurczowo na mięśnie moczowodu, dzięki czemu kamień łatwiej może przez niego przejść.

Kamica nerkowa – diagnostyka

Podstawą zdiagnozowania kamicy (kamienicy) nerkowej jest naprawdę dobrze zebrany wywiad chorobowy (od chorego), dotyczący rodzaju choroby a ich nasilenia, a także powstawania podobnych epizodów w przeszłości. Innym czynnikiem jest badanie lekarskie. W badaniu fizykalnym lekarz może określić wzmożone napięcie mięśni po stronie kolki oraz bolesność strefie nerki po chorej stronie w przypadku „wstrząsania” oraz uderzania − stan taki określamy dodatnim symptomem Goldflama, jaki w tym faktu jest bardzo dodatni. Do ważnych badań potwierdzających rozpoznanie kamicy nerkowej należą analizowania obrazowe. Wstępnym badaniem, czyli badaniem pierwszego kroku jest zazwyczaj ultrasonografia, czyli USG układu moczowego. Ultrasonografia umożliwia na uwidocznienie kamieni lub złogów w obrębie dróg moczowych.

Kamica nerkowa – leczenie

Celem leczenia kamicy nerkowej jest łagodzenie objawów i zapobieganie dalszemu wzrostowi choroby. Kamica nerkowa leczona jest zależnie od rodzaju kamienia i ciężkości symptomów. Osoby z dużymi sygnałami potrafią wymagać pobytu w szpitalu. Środki wykorzystywane są w postaci dożylnej lub doustnie. Wykorzystywanie niesteroidowych środków przeciwzapalnych (NLPZ), takich jak ibuprofen, naproksen, diklofenak czy ketoprofen, wykorzystuje się przy doraźnym leczeniu bólów słabszych i umiarkowanych. Dodatkowo wiąże się środki rozkurczające mięśniówkę gładką (będącą składową ścian dróg moczowych), takie jak papaweryna, hioscyna, oksyfenonium czy drotaweryna.

Bób, podobnie jak inne rośliny strączkowe, ma bardzo wiele wartości odżywczych. Przede wszystkim posiada dużą zawartość białka, które może być alternatywą dla białka pochodzenia zwierzęcego. Jest również bardzo bogatym źródłem kwasu foliowego, potrzebnego w ciąży. 100 g surowego bobu pokrywa bowiem 106% dziennego zapotrzebowania na tę cenną witaminę.

Pomocny w dostarczeniu organizmowi witamin i minerałów

W okresie letnim mamy bardzo ułatwiony dostęp do świeżych warzyw i owoców. Dlatego możemy wzbogacić dietę o różne składniki wzmacniające włosy, skórę i paznokcie oraz wspierające pracę i wydolność organizmu. Dodatkowo zielone strączki kryją w sobie całe mnóstwo witamin i minerałów.

Bób – skąd się wziął?

Bób znany również jako fasola fava pochodzi z południowo-wschodniej Azji oraz północnej Afryki i jest jedną z pierwszych roślin strączkowych znanych człowiekowi. Uprawia się go od ponad 5 tys. lat; o bobie wspomina nawet Biblia.

Z czego słynie fasola fava?

W bobie znajdziemy mnóstwo mikroskładników. Dodatkowo ułatwimy organizmowi detoksykację i polepszymy perystaltykę jelit. Oto jak fasola fava wpływa na stan naszego zdrowia i samopoczucie:

• Zawarta w bobie lektyna pomoże w profilaktyce jelita grubego, nerek i wątroby.
• Duża dawka choliny wspomoże procesy pamięciowe i zmniejszy prawdopodobieństwo zachorowania na Alzheimera.
• Stosowanie bobu okazuje się pomocne w walce z nadciśnieniem. Bób stanowi także świetne źródło błonnika obniżającego poziom cholesterolu.
• Dla kobiet ciężarnych i anemików bób stanowi dobre źródło witaminy B9, czyli kwasu foliowego.
• Jeśli cierpimy na kłopoty ze skórą, wypróbujmy starą metodę kąpieli w wywarze z pędów bobu. W ten sposób uśmierzymy ból towarzyszący wrzodom i czyrakom.
• Jedząc bób, pozbędziemy się zalegającego na ściankach tętnic tłuszczu. Wyeliminujemy też nadmiar cholesterolu.

Czy bób to na pewno samo dobro?

Bób warto jest zażywać jeśli cierpimy na wymienione schorzenia:

– Dna moczowa,

– Fawizm, zwany również chorobą bobową

– Kamica nerkowa lub zalegający w nerkach piasek

– Choroby metaboliczne

– Choroby trzustki

Cenne informacje na temat bobu

Najważniejsze  informacje na temat bobu:

• Wszelakie plamki i ślady pleśni świadczą o tym, że bób może się już nie nadawać do spożycia. Poszukajmy jaskrawozielonych, jędrnych strączków.
• Jeśli zależy nam na bogactwie wartości odżywczych bobu, ugotujmy go na parze. W przypadku gdy interesuje nas sam smak lub nie mamy zbyt wiele czasu, możemy ugotować warzywo tradycyjną metodą, czyli w posolonej wodzie.
• Młody bób nie wymaga obróbki termicznej. Śmiało spożywajmy go na surowo.
• Przechowujmy bób w chłodnym i zacienionym miejscu najdłużej przez tydzień.
• Odpuśćmy sobie większe porcje bobu jeśli jesteśmy podatni na wzdęcia.